piątka – składa się z pięciu wiórów osikowych przeplatanych ukośnie.
pud – 16 kg
rękodzielnik tradycyjny najczęściej kontynuuje tradycję, np. rodzinną, wykonywania tradycyjnych wyrobów. Rękodzielnik nie traktuje tej pracy jako głównego źródła utrzymania. Często nie wykazuje faktu uprawiania rękodzieła, w związku z czym nie wszyscy rękodzielnicy figurują w urzędowych wykazach. Chałupnik to rzemieślnik wykonujący u siebie w domu, na własnym warsztacie zamówienia przedsiębiorcy.
rzemieślnik ludowy jest to osoba posługująca się określonymi umiejętnościami i warsztatem technicznym. Wytwarza przedmioty o charakterze utylitarnym lub artystycznym. Jednakże wysoki poziom techniczny wykonywanych wyrobów nie powinien kwalifikować rzemieślnika jako twórcę ludowego. Rzemieślnicy traktują swoje wytwory jako główne źródła dochodu oraz często uprawiają rzemiosło w sposób ciągły, niesezonowy.
siódemka – wykorzystywana głównie do wyrabiania kapeluszy, składa się z siedmiu pasków wiórów osikowych o szerokości 5 mm, przeplatanych ukośnie.
sztuczka – taśma wypleciona z wiórów osikowych
trójka – składa się z trzech wiórów osikowych, które są przeplatane ukośnie.
ubirka – rodzaj wióra z osiki do wyplatania sztuczek o większej grubości
ząbek – składa się z czterech pasków wiórów osikowych (łyków). Po obu stronach uzyskuje się trójkątne wychylenia w kształcie zębów. Szerokość wiór to ok. 8 mm.
żelazka – ostrza do struga
słownik
artysta ludowy („twórca ludowy”, „samorodny artysta”), którego wytwory cechują się wysoką wartością artystyczną oraz charakteryzują unikatowością. Wyroby artysty ludowego noszą znamiona indywidualności ponad przeciętność i wnoszą odkrywcze elementy do kultury.
balik – drewno osikowe przygotowane do strugania wiórów
błozna – wyroby z wiórów osikowych
drabinka – składa się z trzech pasków wiórów osikowych – dwa są konstrukcją, przez które przeplata się pod kątem trzecie łyko. Struktura przypomina szczeble – stąd nazwa splotu.
funt – 40 dkg
gima – splot wzmacniający; nazwa regionalna splotu trzyprętowego
hebel – strug do drewna
łokieć – ok. 60 cm sztuczki (miara taśm z osiki)
łupki – drewno osikowe pocięte na kawałki ok. 1 m
łyka (l. poj. łyko) – wióry z osiki otrzymane podczas strugania balika
modle – kopyto do formowania kapeluszy
nowy rzemieślnik jest to określenie, które coraz częściej pojawia się w środowisku projektowym. Jest to osoba łącząca w sobie kompetencje projektanta, rzemieślnika i przedsiębiorcy. Często bazuje na wykształceniu projektowym. Rzadko pojawia się jednak tradycyjna transmisja wiedzy, bazująca na przekazie pokoleniowym, relacji mistrz – uczeń. Umiejętności „nowego rzemieślnika” bazują często na własnym doświadczeniu z materiałem, wiedzy czerpanej z internetu lub okazjonalnych warsztatów z rzemieślnikiem lub twórcą ludowym.
patka – część wióra osikowego, która nie jest nacięta i stanowi podstawę plecionki
osika | jak wypleść sztuczkę?
Filmy instruktażowe pozwolą poznać proces wyplatania tradycyjnych plecionek krok po kroku. Filmy przedstawiają pięć rodzajów wyplatanych sztuczek: ząbka, trójki, piątki, siódemki i drabinki.
Sztuczki zostały wyplecione przez Izabelę Churas.
drabinka – składa się z trzech pasków wiórów osikowych – dwa są konstrukcją, przez które przeplata się pod kątem trzecie łyko. Struktura przypomina szczeble – stąd nazwa splotu.
trójka – składa się z trzech wiórów osikowych, które są przeplatane ukośnie.
piątka – składa się z pięciu wiórów osikowych przeplatanych ukośnie.
siódemka – wykorzystywana głównie do wyrabiania kapeluszy, składa się z siedmiu pasków wiórów osikowych o szerokości 5 mm, przeplatanych ukośnie.
ząbek – składa się z czterech pasków wiórów osikowych (łyków). Po obu stronach uzyskuje się trójkątne wychylenia w kształcie zębów. Szerokość wiór to ok. 8 mm.
rodzaje plecionek | osika
filmy instruktażowe | osika
Artysta ludowy („twórca ludowy”, „samorodny artysta”), którego wytwory cechują się wysoką wartością artystyczną oraz charakteryzują unikatowością. Wyroby artysty ludowego noszą znamiona indywidualności ponad przeciętność i wnoszą odkrywcze elementy do kultury.
Rzemieślnik ludowy jest to osoba posługująca się określonymi umiejętnościami i warsztatem technicznym. Wytwarza przedmioty
o charakterze utylitarnym lub artystycznym. Jednakże wysoki poziom techniczny wykonywanych wyrobów nie powinien kwalifikować rzemieślnika jako twórcę ludowego. Rzemieślnicy traktują swoje wytwory jako główne źródła dochodu oraz często uprawiają rzemiosło w sposób ciągły, niesezonowy.
Rękodzielnik tradycyjny najczęściej kontynuuje tradycję,
np. rodzinną, wykonywania tradycyjnych wyrobów. Rękodzielnik nie traktuje tej pracy jako głównego źródła utrzymania. Często nie wykazuje faktu uprawiania rękodzieła, w związku z czym nie wszyscy rękodzielnicy figurują w urzędowych wykazach.
Chałupnik to rzemieślnik wykonujący u siebie w domu, na własnym warsztacie zamówienia przedsiębiorcy.
Nowy rzemieślnik jest to określenie, które coraz częściej pojawia się w środowisku projektowym. Jest to osoba łącząca w sobie kompetencje projektanta, rzemieślnika
i przedsiębiorcy. Często bazuje na wykształceniu projektowym. Rzadko pojawia się jednak tradycyjna transmisja wiedzy, bazująca na przekazie pokoleniowym, relacji mistrz – uczeń. Umiejętności „nowego rzemieślnika” bazują często na własnym doświadczeniu
z materiałem, wiedzy czerpanej z internetu lub okazjonalnych warsztatów z rzemieślnikiem lub twórcą ludowym.
Artysta ludowy („twórca ludowy”, „samorodny artysta”), którego wytwory cechują się wysoką wartością artystyczną oraz charakteryzują unikatowością. Wyroby artysty ludowego noszą znamiona indywidualności ponad przeciętność i wnoszą odkrywcze elementy do kultury.
Rzemieślnik ludowy jest to osoba posługująca się określonymi umiejętnościami i warsztatem technicznym. Wytwarza przedmioty
o charakterze utylitarnym lub artystycznym. Jednakże wysoki poziom techniczny wykonywanych wyrobów nie powinien kwalifikować rzemieślnika jako twórcę ludowego. Rzemieślnicy traktują swoje wytwory jako główne źródła dochodu oraz często uprawiają rzemiosło w sposób ciągły, niesezonowy.
Rękodzielnik tradycyjny najczęściej kontynuuje tradycję,
np. rodzinną, wykonywania tradycyjnych wyrobów. Rękodzielnik nie traktuje tej pracy jako głównego źródła utrzymania. Często nie wykazuje faktu uprawiania rękodzieła, w związku z czym nie wszyscy rękodzielnicy figurują w urzędowych wykazach.
Chałupnik to rzemieślnik wykonujący u siebie w domu, na własnym warsztacie zamówienia przedsiębiorcy.
Nowy rzemieślnik jest to określenie, które coraz częściej pojawia się w środowisku projektowym. Jest to osoba łącząca w sobie kompetencje projektanta, rzemieślnika
i przedsiębiorcy. Często bazuje na wykształceniu projektowym. Rzadko pojawia się jednak tradycyjna transmisja wiedzy, bazująca na przekazie pokoleniowym, relacji mistrz – uczeń. Umiejętności „nowego rzemieślnika” bazują często na własnym doświadczeniu
z materiałem, wiedzy czerpanej z internetu lub okazjonalnych warsztatów z rzemieślnikiem lub twórcą ludowym.
balik – drewno osikowe przygotowane do strugania wiórów
błozna – wyroby z wiórów osikowych
funt – 40 dkg
hebel – strug do drewna
łokieć – ok. 60 cm sztuczki (miara taśm z osiki)
łupki – drewno osikowe pocięte na kawałki ok. 1 m
łyka (l. poj. łyko) – wióry z osiki otrzymane podczas strugania balika
modle – kopyto do formowania kapeluszy
patka – część wióra osikowego, która nie jest nacięta i stanowi podstawę plecionki
pud – 16 kg
sztuczka – taśma wypleciona z wiórów osikowych
ubirka – rodzaj wióra z osiki do wyplatania sztuczek o większej grubości
żelazka – ostrza do struga